مسافر

یک پارچه‌ی سیاه نیم‌دایره است. چادرم را می‌گویم.
ظاهرِ چادر من یک پارچه‌ی سیاه نیم‌دایره است، اما وقتی می‌آید روی سرم، می‌شود پرچمی که هویت من –یک زن مسلمان ایرانی- را فریاد می‌کند.

پرچم من، یک تکه پارچه نیست که آن را بر سر هر کس و ناکسی بگذارید.
ابزار نیست، که به وسیله‌ی پوشش مجرمان تبدیلش کنید.
بازیچه نیست، که هر روز برای جذابتر شدن بازی، به یک رنگ و طرح دربیاوریدش.

به پرچم من، که میراث مادرم زهراست و پاسدار خون شهدا، بی‌وضو نباید دست زد.
آن را با یک پارچه‌ی ساده اشتباه نگیرید!

این پست اجابتی است به دعوت گلدختر برای اعتراض: چادرم را لگد نکنید!